وَإِذَا مَسَّ الإِنسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَآئِمًا فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَن لَّمْ يَدْعُنَا إِلَى ضُرٍّ مَّسَّهُ كَذَلِكَ زُيِّنَ لِلْمُسْرِفِينَ مَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ

هنگامی كه به انسان زيان (و ناراحتی) رسد، ما را (در هر حال:) در حالی كه به پهلو خوابيده، يا نشسته، يا ايستاده است، می‏خواند؛ امّا هنگامی كه ناراحتی را از او برطرف ساختيم، چنان می‏رود كه گويی هرگز ما را برای حل مشكلی كه به او رسيده بود، نخوانده است! اين گونه برای اسرافكاران، اعمالشان زينت داده شده است (كه زشتی اين عمل را درك نمی‏كنند)!

And when affliction touches man, he calls upon Us, whether lying on his side or sitting or standing; but when We remove from him his affliction, he continues [in disobedience] as if he had never called upon Us to [remove] an affliction that touched him. T