إِذْ تُصْعِدُونَ وَلاَ تَلْوُونَ عَلَى أحَدٍ وَالرَّسُولُ يَدْعُوكُمْ فِي أُخْرَاكُمْ فَأَثَابَكُمْ غُمَّاً بِغَمٍّ لِّكَيْلاَ تَحْزَنُواْ عَلَى مَا فَاتَكُمْ وَلاَ مَا أَصَابَكُمْ وَاللّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ

(به خاطر بياوريد) هنگامی را كه از كوه بالا ميرفتيد؛ و جمعی در وسط بيابان پراكنده شدند؛ و از شدت وحشت،) به عقب ماندگان نگاه نمی‏كرديد، و پيامبر از پشت سر، شما را صدا می‏زد. سپس اندوه‏ها را يكی پس از ديگری به شما جزا داد؛ اين بخاطر آن بود كه ديگر برای از دست رفتن (غنايم جنگی) غمگين نشويد، و نه بخاطر مصيبت‏هايی كه بر شما وارد می‏گردد. و خداوند از آنچه انجام می‏دهيد، آگاه است.

[Remember] when you [fled and] climbed [the mountain] without looking aside at anyone while the Messenger was calling you from behind. So Allah repaid you with distress upon distress so you would not grieve for that which had escaped you [of victory and s