وَلاَ عَلَى الَّذِينَ إِذَا مَا أَتَوْكَ لِتَحْمِلَهُمْ قُلْتَ لاَ أَجِدُ مَا أَحْمِلُكُمْ عَلَيْهِ تَوَلَّواْ وَّأَعْيُنُهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ حَزَنًا أَلاَّ يَجِدُواْ مَا يُنفِقُونَ

و (نيز) ايرادی نيست بر آنها كه وقتی نزد تو آمدند كه آنان را بر مركبی (برای جهاد) سوار كنی، گفتی: «مركبی كه شما را بر آن سوار كنم، ندارم!» (از نزد تو) بازگشتند در حالی كه چشمانشان از اندوه اشكبار بود؛ زيرا چيزی نداشتند كه در راه خدا انفاق كنند (و با آن به ميدان بروند)

Nor [is there blame] upon those who, when they came to you that you might give them mounts, you said, "I can find nothing for you to ride upon." They turned back while their eyes overflowed with tears out of grief that they could not find something to spe