فَلَمَّا جَاءتْهُمْ رُسُلُهُم بِالْبَيِّنَاتِ فَرِحُوا بِمَا عِندَهُم مِّنَ الْعِلْمِ وَحَاقَ بِهِم مَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُون

هنگامی كه رسولانشان دلايل روشنی برای آنان آوردند، به دانشی كه خود داشتند خوشحال بودند (و غير آن را هيچ می‏شمردند)؛ ولی آنچه را (از عذاب) به تمسخر می‏گرفتند آنان را فراگرفت!

And when their messengers came to them with clear proofs, they [merely] rejoiced in what they had of knowledge, but they were enveloped by what they used to ridicule.