وَالَّذِينَ تَبَوَّؤُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِن قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِّمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ

و برای كسانی است كه در اين سرا [= سرزمين مدينه‏] و در سرای ايمان پيش از مهاجران مسكن گزيدند و كسانی را كه به سويشان هجرت كنند دوست می‏دارند، و در دل خود نيازی به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمی‏كنند و آنها را بر خود مقدّم می‏دارند هر چند خودشان بسيار نيازمند باشند؛ كسانی كه از بخل و حرص نفس خويش باز داشته شده‏اند رستگارانند!

And [also for] those who were settled in al-Madinah and [adopted] the faith before them. They love those who emigrated to them and find not any want in their breasts of what the emigrants were given but give [them] preference over themselves, even though