قُل لاَّ أَجِدُ فِي مَا أُوْحِيَ إِلَيَّ مُحَرَّمًا عَلَى طَاعِمٍ يَطْعَمُهُ إِلاَّ أَن يَكُونَ مَيْتَةً أَوْ دَمًا مَّسْفُوحًا أَوْ لَحْمَ خِنزِيرٍ فَإِنَّهُ رِجْسٌ أَوْ فِسْقًا أُهِلَّ لِغَيْرِ اللّهِ بِهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلاَ عَادٍ فَإِنَّ رَبَّكَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ

بگو: «در آنچه بر من وحی شده، هيچ غذای حرامی نمی‏يابم؛ بجز اينكه مردار باشد، يا خونی كه (از بدن حيوان) بيرون ريخته، يا گوشت خوك -كه اينها همه پليدند- يا حيوانی كه به گناه، هنگام سر بريدن، نام غير خدا [= نام بتها] بر آن برده شده است.» اما كسی كه مضطر (به خوردن اين محرمات) شود، بی آنكه خواهان لذت باشد و يا زياده روی كند (گناهی بر او نيست)؛ زيرا پروردگارت، آمرزنده مهربان است.

Say, "I do not find within that which was revealed to me [anything] forbidden to one who would eat it unless it be a dead animal or blood spilled out or the flesh of swine - for indeed, it is impure - or it be [that slaughtered in] disobedience, dedicated